Szanowni Państwo jubileusz szkoły jest najlepszą okazją do sięgnięcia w przeszłość i przywołania pamięci o zdarzeniach i ludziach współtworzących świadectwo, którego zostaliśmy spadkobiercami.

Historia szkoły w Rudnikach to miejsce, gdzie lokalna   – ta nasza historia splata się z  wielką historią narodową.

Historię możemy podzielić, na tę wielką, czyli historię, państw, bitew, traktatów pokojowych i tę nieco mniejszą, na historię miast, wsi, kaplic, kościołów, cmentarzy, szkół, ziemi czy lokalnych bohaterów, którzy wyszli z tej ziemi.

Jest rok 1793, ziemia poznańska zostaje włączona do zaboru pruskiego, a w dwa lata później Polska traci resztki niepodległości na 123 lata.

Fryderyk Wilhelm II będąc władcą potężnego państwa pruskiego postanawia zgodnie z ideami oświeceniowymi szerzyć oświatę na nowo pozyskanych ziemiach, czyli w Wielkopolsce. Wtenczas na całym terenie zboru powstaje kilka tysięcy szkół mających za zadanie nauczać czytania, pisania i rachunków swoich nowych poddanych.

Szkoła ma za zadanie nie tylko uczyć ale i w późniejszym okresie ma obowiązek germanizować miejscową ludność. Powstaje pierwszy budynek szkolny, wpierw jedno, później dwuklasowa szkoła. Z czasem obok starszego budynku szkoły powstaje kolejny. Mamy wtenczas w Rudnikach dwie szkoły. niemieckojęzyczną – protestancką i polskojęzyczną katolicką. Dwa budynki to efekt powstania szkół wyznaniowych. Z końca XIX wieku pochodzą najstarsze zachowane dokumenty – księgi świadectw uczniów z 1882 roku.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku szkoła staje się tylko polskojęzyczną, większość ludności niemieckojęzycznej i żydowskiej emigruje. Szkoła w odradzającej się Polsce pełni kluczową funkcję w budowaniu nowego państwa i nowego profilu Polaka z ludności z trzech zaborów.

Rok 1939 to atak niemieckiej armii i zajęcie Wielkopolski, Niemcy zamykają szkołę w Rudnikach podobnie jak i inne szkoły na podbitych ziemiach. Niszczą dokumentację i z tego  czasu brak nam szczegółowych informacji co działo się ze szkołą. Rok 1945 to ucieczka w popłochu wojsk niemieckich i rabunek mienia. Po wojnie szkoła reaktywuje swoją działalność. Na podstawie zapisków powojennych, które przetrwały straty oszacowano na sumę 6,500 zł, co na tamte czasy było znaczną kwotą. Uzupełnianie i poszerzanie bazy stało się wyzwaniem dla kolejnych kierowników i dyrektorów szkoły.

Po wojnie w okresie kształtowania się i umacniania  „władzy ludowej” szkoła nie tylko naucza, staje się też miejscem politycznej indoktrynacji dzieci i młodzieży zarówno poprzez dobór treści nauczania, jak również poprzez obchody komunistycznych uroczystości, takich jak urodziny Józefa Stalina, czy rocznice Rewolucji Październikowej, jednakże i wtedy odbywały się w Rudnikach spotkania gwiazdkowe  oraz obchodzono Święto Niepodległej Szkoły.  Szkoła przez pewien czas działa dwuzmianowo.

Budynek szkoły pełni funkcję centrum kultury, gdzie spotykają się gospodynie z koła gospodyń i odbywają się zabawy taneczne.

Problemy lokalowe. Po II wojnie światowej, w ramach reformy szkolnictwa, szkoły powszechne zastąpiono szkołami podstawowymi, które w latach 1960–1965 liczyły siedem klas, w latach 1967–1999 – osiem klas, potem – do reformy w roku 2017 – sześć klas. Kolejne reformy wymusiły na dyrektorach szkół konieczność pozyskania dodatkowych sal lekcyjnych. Pierwsze sale w pałacu Ruczyńskich zostały zaadoptowane jeszcze w latach pięćdziesiątych. Kolejne zmiany to lata sześćdziesiąte i w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dyrektor Stefan Dziamski wielkim nakładem sił i pracy przenosi szkołę całkowicie do  budynku pałacu.

Polityka oświatowa w końcu lat siedemdziesiątych to okres tworzenia zbiorczych szkół gminnych, wtenczas rudnicka szkoła staje się częścią szkoły w Opalenicy.

Szczególną datą jest rok 1989, kiedy to szkoła otrzymuje imię Andrzeja i Władysława Niegolewskich, powstaje hymn szkoły autorstwa Andrzeja i Grażyny Wiatrowskich. Wkrótce potem nawiązano pierwsze kontakty z rodziną Niegolewskich. Ciepłe i serdeczne relacje utrzymywane są do dnia dzisiejszego.

Dyrektorzy od 1945 roku do chwili obecnej to: Alfons Matuszewski, Karol Szczechowiak, Stefan Dziamski, Kazimierz Wasiak, ponownie Stefan Dziamski i od 1999 roku Lilianna Mortka.

Dzień dzisiejszy to szkoła na miarę XXI wieku, dobrze wyposażona z szerokopasmowym internetem, elektronicznym dziennikiem, licznymi programami i projektami, w których bierze udział. Szkoła do której absolwenci chętnie zaglądają a ciepła i serdeczna atmosfera wspomaga  wychowanie uczniów  dopinguje w osiąganiu jak najlepszych wyników w nauce.

           O szkole w Rudnikach można by mówić wiele. Na przestrzeni lat zmieniała swoje oblicze, strukturę, pokolenia wychowanków, kadrę kierowniczą i nauczycieli. W istocie jednak pozostała taka sama- jest nie tylko ważną i nieodzowną częścią lokalnej rzeczywistości, jest też częścią naszego życia, a przede wszystkim miejscem niezmiennej relacji mistrz- uczeń,- pedagog- wychowanek. Ta relacja od wieków wydaje się być ponadczasowa.

Każdy jubileusz to połączenie tradycji z nowoczesnością, doświadczenia z młodością, a rudnicka szkoła nigdy nie była jedynie miejscem czy instytucją, ale zawsze zwartą społecznością stworzoną przez pokolenia uczniów i ich rodziców, nauczycieli, którzy oddali szkole swoje umiejętności, entuzjazm i serce. Osobiście jestem dumna, że dane mi było przepracować ostanie 20 lat wśród ludzi twórczych, kreatywnych, poszukujących najlepszych rozwiązań w pracy z uczniami oraz otwartych i wrażliwych na potrzeby dzieci. Dzięki ich entuzjazmowi i zaangażowaniu udało się stworzyć Naszą Szkołę – taką jaką widzimy dzisiaj- przyjazną  i otwartą na nowe. Dzisiejszy dzień przypomina, że w szkole najważniejszy jest uczeń , duszą szkoły- nauczyciel i wychowawca , wsparciem- rodzic, a dumą absolwenci. Dzisiaj mamy okazję pokazania tym, którzy aktualnie się uczą w rudnickiej szkole, że szkoła to niezwykle ważny element w życiu każdego człowieka. To Ci najmłodsi muszą zrozumieć, że aktualnie to oni tworzą historię swojej szkoły, muszą czuć, że są z nią złączeni, za nią odpowiedzialni, zarówno dzisiaj, jaki i w przyszłości jako absolwenci.

Pragnę wyrazić uznanie dla wysiłku byłych dyrektorów tej szkoły Alfonsa Matuszewskiego , Karola Szczechowiaka,  Kazimierza Wasiaka, Stefana Dziamskiego, dla byłych i obecnych pedagogów, pracowników szkoły , dla wszystkich rodziców i absolwentów za wszystko co powstało i powstaje- za wspólne działania dla dobra uczniów i całego środowiska.

Wierzę, że to co najlepsze i najpiękniejsze jeszcze przed nami, że spełnią się nasze wspólne marzenia , że dewiza życiowa naszego patrona Andrzeja Niegolewskiego,, Czyń coś powinien,  będzie co może” nie będzie dla nas rezygnacją lecz wytłumaczeniem odwiecznego dylematu ,,mieć” czy ,,być” dla nas  z pewnością ze wskazaniem na być.